พระมหากษัตริย์ หรือ นักการเมืองไทย คือตัวถ่วงประชาธิปไตย?

”อัษฎางค์ ยมนาค“ ตอบคำถาม

1. รูปแบบการปกครองแบบใดดีที่สุด?
2. การปกครองแบบประชาธิปไตยมีกี่แบบ?
3. ปรัชญาการเมืองในระบอบประชาธิปไตยแบบที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข เป็นอย่างไร?
4. พระมหากษัตริย์ เป็นตัวถ่วงประชาธิปไตยหรือ?
5. พระมหากษัตริย์ หรือ นักการเมืองไทย คือตัวถ่วงประชาธิปไตย?

……………………………………………………………………………
1. รูปแบบการปกครองแบบใดดีที่สุด?

ไม่มีรูปแบบการปกครองแบบประชาธิปไตยที่ “ดีที่สุด” เพราะความสำเร็จของแต่ละรูปแบบขึ้นอยู่กับบริบททางประวัติศาสตร์ สังคม และวัฒนธรรมของแต่ละประเทศ บางประเทศอาจเหมาะกับระบบรัฐสภาที่มีการทำงานร่วมกันระหว่างสภาและรัฐบาล ขณะที่บางประเทศอาจเน้นระบบประธานาธิบดีที่ให้อำนาจบริหารแก่ผู้นำสูงสุด

การเลือกว่าระบบใดดีที่สุดขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายประการ เช่น ความเสถียรภาพทางการเมือง ความเป็นธรรมในกระบวนการเลือกตั้ง และการมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการตัดสินใจทางการเมือง

ไม่มีรูปแบบการปกครองใดที่สามารถกล่าวได้ว่า “ดีที่สุดในโลก” เนื่องจากการปกครองแต่ละรูปแบบมีจุดแข็งและจุดอ่อนที่ต่างกัน และความเหมาะสมของระบบการปกครองนั้นขึ้นอยู่กับบริบททางสังคม วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ของแต่ละประเทศ

ตัวอย่างของรูปแบบการปกครองที่พบในโลก:

1.1) ประชาธิปไตย (Democracy):
ประชาธิปไตยเป็นระบบที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง โดยให้สิทธิเสรีภาพแก่ประชาชนในการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจทางการเมืองผ่านการเลือกตั้ง ข้อดีของประชาธิปไตยคือการเคารพสิทธิเสรีภาพ ความเท่าเทียม และความโปร่งใสในการบริหารประเทศ อย่างไรก็ตาม ประชาธิปไตยอาจประสบปัญหาการตัดสินใจที่ช้าและความขัดแย้งทางการเมือง
– ประเทศตัวอย่าง: สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ออสเตรเลีย

1.2) สังคมนิยมประชาธิปไตย (Social Democracy):
ระบบนี้มีความพยายามที่จะผสานความเท่าเทียมทางสังคมเข้ากับเสรีภาพทางเศรษฐกิจ โดยรัฐบาลจะมีบทบาทสำคัญในการดูแลสวัสดิการและบริการสังคม ข้อดีคือความเท่าเทียมและการกระจายทรัพยากรให้กับคนส่วนใหญ่ แต่ระบบนี้ก็อาจเผชิญกับภาระการคลังที่สูงและภาวะการพึ่งพารัฐ
– ประเทศตัวอย่าง: สวีเดน นอร์เวย์ ฟินแลนด์

1.3) ระบบเผด็จการ (Authoritarianism):
ระบบนี้มีการควบคุมอำนาจอย่างเข้มงวดโดยกลุ่มคนหรือผู้นำเพียงคนเดียว โดยไม่เปิดโอกาสให้ประชาชนมีส่วนร่วม ข้อดีของระบบนี้คือการตัดสินใจที่รวดเร็วและประสิทธิภาพในการบริหารจัดการในบางกรณี แต่ข้อเสียหลักคือการละเมิดสิทธิเสรีภาพและการขาดความโปร่งใส
– ประเทศตัวอย่าง: จีน ซาอุดีอาระเบีย เกาหลีเหนือ

ความเหมาะสมขึ้นอยู่กับบริบท:
– ความแตกต่างทางวัฒนธรรม: แต่ละประเทศมีความเป็นมา วัฒนธรรม และความเชื่อที่แตกต่างกัน ทำให้ระบบการปกครองที่เหมาะสมแตกต่างไปตามบริบท
– ความมั่นคงและเสถียรภาพ: ในบางกรณี ประเทศที่มีความขัดแย้งภายในสูงอาจเลือกใช้ระบบที่ควบคุมอำนาจอย่างเข้มงวดเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย ในขณะที่ประเทศที่มีเสถียรภาพทางการเมืองอาจเลือกใช้ประชาธิปไตยที่เน้นเสรีภาพ

ดังนั้น ไม่สามารถกล่าวได้ว่าระบบการปกครองใดดีที่สุดในโลก แต่การประเมินว่าระบบใดเหมาะสมที่สุดควรพิจารณาจากบริบทและความต้องการของแต่ละประเทศ

……………………………………………………………………………
2. การปกครองแบบประชาธิปไตยมีกี่แบบ?

รูปแบบการปกครองแบบประชาธิปไตยมีหลากหลายแบบ ซึ่งแตกต่างกันทั้งในด้านโครงสร้างและหน้าที่ ได้แก่

2.1) ระบบรัฐสภาประชาธิปไตย (Parliamentary Democracy)

– แบบมีประมุขเป็นพระมหากษัตริย์:
เช่นเดียวกับสหราชอาณาจักรและญี่ปุ่นที่กล่าวมา ระบบนี้ประมุขของรัฐ (กษัตริย์) มีบทบาทในเชิงสัญลักษณ์ ส่วนการบริหารประเทศอยู่ในมือของรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง
– แบบมีประมุขเป็นประธานาธิบดี (Presidential Parliamentary Democracy):
เช่น อินเดีย และเยอรมนี ประธานาธิบดีจะเป็นประมุขของรัฐในเชิงสัญลักษณ์ ขณะที่นายกรัฐมนตรี (หัวหน้ารัฐบาล) จะมีอำนาจบริหารที่มาจากการเลือกตั้งของรัฐสภา

2.2) ระบบประธานาธิบดี (Presidential Democracy)
ระบบนี้มีประธานาธิบดีเป็นทั้งประมุขของรัฐและหัวหน้าฝ่ายบริหาร ประธานาธิบดีมาจากการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชน และมีอำนาจในการบริหารประเทศ ระบบนี้พบในประเทศต่างๆ เช่น สหรัฐอเมริกา บราซิล และฟิลิปปินส์

2.3) ระบบกึ่งประธานาธิบดี (Semi-Presidential System)
ในระบบนี้ประเทศมีทั้งประธานาธิบดีและนายกรัฐมนตรีที่มีอำนาจบริหารร่วมกัน โดยประธานาธิบดีมักได้รับการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชนและมีอำนาจสำคัญในบางด้าน ขณะที่นายกรัฐมนตรีซึ่งได้รับการแต่งตั้งจากรัฐสภาทำหน้าที่ในการบริหารประเทศร่วมกับคณะรัฐมนตรี
– ตัวอย่าง: ฝรั่งเศส และ รัสเซีย

2.4) ระบบประชาธิปไตยทางตรง (Direct Democracy)
ระบบนี้ประชาชนมีส่วนร่วมในกระบวนการตัดสินใจทางการเมืองโดยตรง ไม่ได้ผ่านตัวแทน ระบบนี้มักใช้ในการลงประชามติหรือในบางพื้นที่ เช่น สวิตเซอร์แลนด์ ที่ประชาชนสามารถลงคะแนนเสียงในประเด็นกฎหมายหรือการปกครองได้บ่อยครั้ง

2.5) ประชาธิปไตยแบบปรึกษาหารือ (Deliberative Democracy)
ในระบบนี้ เน้นกระบวนการตัดสินใจที่ประชาชนมีส่วนร่วมในการอภิปรายและหารือในประเด็นสำคัญผ่านกระบวนการทางการเมือง เช่น การประชุมสาธารณะและคณะกรรมการปรึกษาหารือ ตัวอย่างเช่น การใช้ในระดับท้องถิ่นของบางประเทศ

2.6) ประชาธิปไตยแบบแบ่งแยกอำนาจ (Consociational Democracy)
เป็นระบบที่ออกแบบมาเพื่อประเทศที่มีความหลากหลายทางชาติพันธุ์หรือศาสนา ระบบนี้จะมีการแบ่งปันอำนาจระหว่างกลุ่มต่างๆ เพื่อลดความขัดแย้ง เช่น การจัดการแบ่งเขตเลือกตั้งและการจัดการอำนาจทางการเมือง ตัวอย่างเช่น เลบานอน และ เบลเยียม

……………………………………………………………………………
3. ปรัชญาการเมืองในระบอบประชาธิปไตยแบบที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข เป็นอย่างไร?

มีลักษณะเฉพาะที่ผสมผสานระหว่างระบอบประชาธิปไตยและสถาบันกษัตริย์ที่มีมาแต่โบราณ โดยแนวคิดนี้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการแบ่งอำนาจที่ชัดเจนระหว่างฝ่ายการเมืองที่มาจากการเลือกตั้งโดยประชาชน และสถาบันพระมหากษัตริย์ที่มีบทบาทเป็นประมุขในเชิงสัญลักษณ์ ซึ่งมีปรัชญาหลักๆ ดังนี้:

3.1) ความเป็นกลางของพระมหากษัตริย์ (Monarch’s Neutrality)
พระมหากษัตริย์ในระบอบประชาธิปไตยไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการเมืองและการบริหารประเทศ พระองค์จะไม่ลงคะแนนเสียงหรือมีบทบาทในการตัดสินใจทางการเมือง แต่ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของความสามัคคีและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของประชาชนในชาติ บทบาทของพระมหากษัตริย์จึงเน้นการรักษาสถาบันและเอกภาพของประเทศมากกว่าการมีส่วนร่วมในการบริหารงานประจำวัน

3.2) พระมหากษัตริย์ในฐานะประมุขของรัฐ (Head of State)

พระมหากษัตริย์มีบทบาทเชิงพิธีการและสัญลักษณ์ในฐานะหัวหน้าประเทศ ซึ่งหมายถึงการเป็นตัวแทนของประเทศในระดับนานาชาติ และเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณของประชาชน ในระบบนี้พระมหากษัตริย์ไม่ได้มีอำนาจบริหารหรือออกกฎหมาย แต่จะมีบทบาทในการแต่งตั้งนายกรัฐมนตรีหรือให้ความยินยอมในการผ่านกฎหมายตามที่รัฐธรรมนูญกำหนด

3.3) สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นส่วนหนึ่งของระบอบประชาธิปไตย
พระมหากษัตริย์เป็นสัญลักษณ์ของความต่อเนื่องและเสถียรภาพของประเทศที่อยู่เหนือการเมือง พระองค์ทำหน้าที่ปกป้องสิทธิเสรีภาพของประชาชนและรักษากฎเกณฑ์ทางรัฐธรรมนูญ อย่างเช่นในสหราชอาณาจักรและประเทศในยุโรปอื่นๆ สถาบันพระมหากษัตริย์ยังคงมีบทบาทสำคัญในการสร้างความไว้วางใจระหว่างประชาชนกับรัฐ เนื่องจากพระมหากษัตริย์ไม่มีส่วนได้เสียทางการเมืองโดยตรง

3.4) ความเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม
สถาบันกษัตริย์ในหลายประเทศมีรากฐานมาจากประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของชาติ จึงมีความหมายทางวัฒนธรรมและจิตวิญญาณที่ลึกซึ้งต่อประชาชน การรักษาสถาบันนี้จึงถูกมองว่าเป็นการรักษาประเพณีและความเป็นชาติ แต่ในขณะเดียวกันต้องปรับตัวให้เข้ากับระบบประชาธิปไตยที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

3.5) บทบาทเชิงประนีประนอม (Symbolic Mediator)
ในบางสถานการณ์ทางการเมืองที่เกิดวิกฤติหรือความขัดแย้ง พระมหากษัตริย์อาจทำหน้าที่เป็น “ผู้ประนีประนอม” โดยไม่ใช้อำนาจทางการเมืองโดยตรง แต่ช่วยส่งเสริมการแก้ไขปัญหาและความสมานฉันท์ในสังคม ตัวอย่างเช่น บทบาทของพระมหากษัตริย์ไทยในหลายวิกฤติทางการเมือง พระองค์มีบทบาทในการเรียกร้องให้เกิดการเจรจาและลดความรุนแรง

สรุป:
ปรัชญาการเมืองในระบอบประชาธิปไตยแบบที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขเป็นการผสมผสานระหว่างการเคารพสิทธิเสรีภาพของประชาชนและความมีเสถียรภาพของสถาบันกษัตริย์ที่เป็นสัญลักษณ์ของความต่อเนื่องและความสมานฉันท์ ระบบนี้มีความสำคัญในการรักษาความสมดุลระหว่างอำนาจการเมืองและความเป็นเอกภาพของชาติ โดยที่พระมหากษัตริย์ทำหน้าที่ในเชิงสัญลักษณ์มากกว่าบทบาททางการเมือง

……………………………………………………………………………
4. พระมหากษัตริย์ เป็นตัวถ่วงประชาธิปไตยหรือไม่?

การที่ “พระมหากษัตริย์” จะเป็นตัวถ่วงประชาธิปไตยหรือเป็นประโยชน์ต่อประชาธิปไตยนั้น ขึ้นอยู่กับบริบททางการเมือง ประวัติศาสตร์ และการดำเนินบทบาทของพระมหากษัตริย์ในแต่ละประเทศ ซึ่งในประเทศที่มีระบบ “ประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข” เช่น สหราชอาณาจักร สวีเดน และไทย พระมหากษัตริย์มักมีบทบาทในเชิงสัญลักษณ์มากกว่าบทบาทในการบริหารประเทศโดยตรง

4.1) พระมหากษัตริย์เป็นตัวถ่วงประชาธิปไตยหรือไม่?

มีบางมุมมองที่มองว่าการมีพระมหากษัตริย์ในระบบประชาธิปไตยอาจเป็นตัวถ่วง หากบทบาทของพระมหากษัตริย์มีอำนาจทางการเมืองที่แทรกแซงการทำงานของรัฐบาลหรือรัฐสภา โดยเฉพาะในกรณีที่เกิดการใช้พระราชอำนาจในการตัดสินใจในประเด็นสำคัญที่ควรเป็นเรื่องของกระบวนการประชาธิปไตยหรือเกิดความไม่สมดุลในการใช้อำนาจ

4.2) พระมหากษัตริย์เป็นประโยชน์ต่อประชาธิปไตยหรือไม่?

หลายประเทศที่ยังคงมีระบบกษัตริย์สามารถรักษาความมั่นคงและเสถียรภาพทางการเมืองได้ดี พระมหากษัตริย์ถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความต่อเนื่อง ความสามัคคีของชาติ และความเป็นกลางทางการเมือง ตัวอย่างเช่น ในสหราชอาณาจักร ญี่ปุ่นและไทย พระมหากษัตริย์ไม่ได้มีบทบาททางการเมืองโดยตรง แต่ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของเอกภาพและสืบทอดความเป็นชาติมาอย่างยาวนาน

พระมหากษัตริย์ในระบบประชาธิปไตยยังถูกมองว่าเป็น “ผู้ประนีประนอม” ในบางครั้ง เช่น ในสถานการณ์ที่เกิดวิกฤตทางการเมือง พระมหากษัตริย์อาจเป็นที่พึ่งในการรักษาเสถียรภาพและสร้างความสมานฉันท์ในสังคม

4.3) บทบาทของพระมหากษัตริย์ในไทย

ในกรณีของประเทศไทย พระมหากษัตริย์ถูกมองว่าเป็น “พ่อของแผ่นดิน” และมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมความสามัคคีของประชาชน โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เกิดวิกฤตต่างๆ นอกจากนี้ พระราชกรณียกิจของพระมหากษัตริย์ในการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจทำให้พระองค์ได้รับความเคารพรักจากประชาชนในวงกว้าง

……………………………………………………………………………
5. พระมหากษัตริย์ หรือ นักการเมืองไทย คือตัวถ่วงประชาธิปไตย?

การที่พระมหากษัตริย์จะเป็นตัวถ่วงหรือเป็นประโยชน์ต่อประชาธิปไตยนั้นขึ้นอยู่กับบทบาทและการดำเนินงานของพระมหากษัตริย์ในแต่ละประเทศ ในหลายกรณี พระมหากษัตริย์สามารถเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นเอกภาพและเสถียรภาพของประเทศ แต่หากมีการใช้อำนาจในทางที่แทรกแซงการเมืองมากเกินไป อาจก่อให้เกิดปัญหาความไม่สมดุลในระบบประชาธิปไตย

ซึ่งในกรณีของสถาบันพระมหากษัตริย์ของไทย ถูกสร้างข้อมูลบิดเบือน ใส่ความ ให้ร้ายป้ายสี

จากกลุ่มนักการเมืองไทยที่ถูกตรวจสอบและดำเนินคดีที่ฉ้อโกง จากการคอร์รับชั่น แทรกแซงการทำงานองค์กรตรวจสอบอิสระ เป็นเผด็จการรัฐสภา

หรือกลุ่มของนักการเมือง นักวิชาการ องค์กรอิสระไม่แสวงหากำไร ที่ได้รับแรงสนับสนุนจากชาติมหาอำนาจเพื่อหวังจะแทรกแซงและควบคุมอำนาจทางการเมือง และหวังล้มล้างการปกครองในระบบรัฐสภาประชาธิปไตยแบบมีประมุขเป็นพระมหากษัตริย์

“ใส่ร้ายหรือโยนบาปให้กับพระมหากษัตริย์ว่าแทรกแซงการเมือง ทั้งที่พวกตนเองฉ้อฉลหรือหวังล้มล้าง“

ในขณะที่พระมหากษัตริย์ของไทยเป็นสัญลักษณ์แห่งความต่อเนื่องและทรงมีความเป็นกลางทางการเมือง นอกจากนี้ยังทรงเป็นผู้ส่งเสริมความสามัคคีของประชาชน และเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นเอกภาพและเสถียรภาพของประเทศ

ดังนั้น ตัวถ่วงประชาธิปไตยของไทยมิใช่สถาบันพระมหากษัตริย์ แต่เป็นนักการเมืองไทย ซึ่งควรได้รับการปฏิรูปครั้งใหญ่

………………………………………………………………………………